စစ္အုပ္စု ဟာ ၄င္းတို ့အာဏာတည္ၿမဲေရး အတြက္ ကလြဲလို ့ တျခားဘယ္သူမ်က္ႏွာမွာ မၾကည့္ဘူး ဆိုတာ က်ေနာ္တို ့ သေဘာေပါက္ဖို ့ အခ်ိန္တန္ၿပီလို ့ထင္ပါတယ္။ေက်ာင္းသား ေတြ၊ ျပည္သူေတြ ရဲ ့ေသြးေတြ၊ အသက္ေတြ ကို သူတို ့ အာဏာရ ႏၱယားရဲ ့ေခ်ာဆီအျဖစ္ သံုးခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို ့ မိဘေတြ ရဲ ့ရင္ဘတ္ေပၚက စစ္ဖိနပ္ရာေတြ က က်ေနာ္တို ့ရင္ဘတ္ ေတြ အထိ မရပ္ေသးဘူး။
ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦးက ေပါက္ကြဲ သံနဲ ့ အ႐ိုင္းေခတ္ကို စတင္ခဲ့တယ္။ ကိုကိုးကြ်န္းေပၚက လူမသိသူမသိ ယုတ္မာမႈေတြ ႐ွိတယ္။ ဦးသန္ ့အေရးအခင္း၊ မိႈင္းရာျပည့္ မွာ က်တဲ့ ေသြးေတြ ဟာ က်ေနာ္တို ့ မိဘေတြ ရင္ဘတ္ေပၚက စစ္ဖိနပ္ရာေတြ ျဖစ္တယ္။
ေျမနီကုန္းမွာ လူမမယ္ကေလးေတြ သတ္ခဲ့တယ္။ အင္းယာကန္ေစာင္းဟာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ေတြရဲ ့အေလာင္းနဲ ့ ပိုျမင့္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းပညာတပိုင္းတစ နဲ ့ေက်ာင္း သားေတြ ဟာ ငွက္ဖ်ားနဲ ့ နပန္းလံုးရင္း အနာဂတ္ေသြးဆံုး ခဲ့ရတယ္။သူတို ့ဟာ သာသနာ့ ဝန္ထမ္းေတြ ရဲ ့ေသြးနဲ ့ေျခေဆးတယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို ့ မ်ိဳးဆက္ရင္ဘတ္ေပၚက စစ္ဖိနပ္ရာေတြ ျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္တို ့ မပါးနပ္ခဲၾကဘူး။ ေတာ္လွန္ေရး ေတာ္လွန္ေရး နဲ ့ ပါးစပ္ကေအာ္ရင္း စစ္အုပ္စု ၾကိဳးဆြဲရာ ေမ်ာပါေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ စစ္အုပ္စုကို ေမာင္းထုတ္ဖို ့ သတ္ကြင္းေတြျပင္ဆင္ရင္းနဲ ့ က်ေနာ္တို ့ကိုက်ေနာ္ တို ့တိုက္ပြဲအျပင္ကို ေမာင္းထုတ္ခဲ့ေပါင္းမ်ား ၿပီ။ လူထုတိုက္ပြဲ ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႏြဲခဲ့တယ္။ သူပုန္အႀကိမ္ႀကိမ္ထခဲ့တယ္။ ေစ့စပ္ေရး စားပြဲေတြမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထိုင္ခဲ့ ဘူးတယ္။ က်ေနာ္တို ့ အသနားခံခဲ့ဘူးတယ္။ က်ေနာ္တို ့ ၾကမ္းတမ္းခဲ့ဘူးတယ္။က်ေနာ္တို ့ ယဥ္ေက်းခဲ့ဘူးတယ္။ က်ေနာ္ေတာ့ ဘယ္လို ကခ်ိဳးေျပာင္းေျပာင္း စစ္အုပ္စုက ေတာ့ စစ္ေရးအေနနဲ ့ျမင္ခဲ့တယ္။ စစ္ပြဲမွာ ရန္သူကို ေျခမႈန္းသလို ပဲ ကိစၥတုန္းလုပ္ခဲ့တယ္။ စစ္အုပ္စု က ရန္ငါ ျပတ္တယ္ ဆိုရမယ္။
စစ္အုပ္စု ဟာ အာဏာတည္ၿမဲေရးတစ္ခုထဲကို စြဲကိုင္ၿပီး ဆန္ ့က်င္ဘက္မွန္သမွ် ေခ်မႈန္တယ္။ က်ေနာ္တို ့ေတြ က တဖက္က စစ္အုပ္စုကို တိုက္ရင္း ကားအေကာင္းစား စီးႏိုင္ဖို ့၊ ႏိုင္ငံေကာင္းေကာင္း မွာ အေျခခ်ဖို ့၊ စတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေရး ေရာေထြးမႈေတြ နဲ ့ တိုက္ခိုက္တယ္။ ဒါဟာ ေတာ္လွန္ေရး သက္ကို ၾကာေစတဲ့၊ စစ္အုပ္စု သက္စိုး႐ွည္ေစတဲ့ အရင္းခံအခ်က္လို ့ ျမင္တယ္။
က်ေနာ္တို ့လူမ်ိဳးေတြ မင္းေလာင္းေမွ်ာ္တတ္တဲ့ ဓေလ့ဟာ ဘယ္ကစတယ္ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူတဲ့ ေနာက္ပိုင္း စႀက္ာမင္းေလး ကိုေမွ်ာ္တယ္။ ကယ္တင္႐ွင္ေမွ်ာ္ တယ္။ တန္ခိုး ႐ွင္ေမွ်ာ္တယ္။ က်ေနာ္တို ့ေခတ္မလဲ UN, EU, US တို ့ဟာ ေခတ္သစ္စႀက္ာမင္းေလး ေတြျဖစ္တယ္။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္တို ့ ႏိုင္ငံရဲ ့ အနာဂတ္ကို သူတို ့ဘယ္လိုမွ မဖန္တီးေပး မယ္ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို ့ ေသြးေတြကို အဂၤေတလုပ္ ၊ အေလာင္းေတြကို အုတ္္႐ိုးလိုစီၿပီး ကိုယ္တိုင္ ပဲတည္ေဆာက္ ရမွာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ တစ္ေနရာက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ဖတ္ခဲ့ တဲ့ စာသားေလး တစ္ခုကိုး ကားလိုပါတယ္။ “နိုင္ငံေရး. စီးပြားေရး.. လႈမႈေရး....အျမတ္ထုတ္စရာ.. လားလားမွမရွိတဲ႕တိုင္းျပည္ေသးေသးေလး..ငါတို႕ ဂရုမစိုက္ေသးဘူး..” လက္ခံသည္ျဖစ္ေစ လက္မခံသည္ျဖစ္ေစ ဒါဟာ က်ေနာ္တို ့တိုင္းၿပည္အေပၚ ႏိုင္ငံတကာရဲ ့ အတြင္းပိုင္းၾကတဲ့ အျမင္ျဖစ္တယ္။ ဘန္ကီမြန္း၊ေဂ်ာ့ဘု႐ွ္၊ ဘေရာင္း နဲ ့ ဂမ္းဘာရီတို ့ လူျမင္ကြင္း မွာ စိတ္ဆိုးျပ၊ စိတ္မေကာင္းျပ တာေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနဖို ့မလိုဘူး။ ထိုက္သင့္တဲ့ ေငြေၾကးအကူ အညီေပးေနတဲ့ အတြက္လဲ တေန ့ေတာ့ ရမ္ဘိုႀကီး ေတြမိုးေပၚ က က်လာလိမ့္မယ္လုိ ့လဲထင္ေနဖို ့မလိုဘူး။ မသာအိမ္ကို လာတဲ့သူတိုင္း လူမႈေရးအရ ဝမ္းနည္းတဲ့ မ်က္ႏွာကို ဝတ္ဆင္ထားၾကမွာ ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို ့စီးပြား မထိခိုက္ႏိုင္တဲ့ ကူေငြေလာက္ေတာ့ ထည့္ဝင္ၾကမွာျဖစ္တယ္။ မသာေလးခ်ျပ ျပီးဖဲဝိုင္းေထာင္ အေကာက္စား ေနတဲ့ လူနည္းစု အတြက္ အထြာတစ္ခု အဆင္ေျပ႐ံုပဲျဖစ္ေနမယ္။
စာ႐ြက္ေတြ၊ ကုလားထိုင္ေတြ ေပၚမွာလုပ္တဲ့ ညီညြတ္ေရး ေတြနဲ ့၊ ေလ့လာေရး ဆရာ့ဆရာ ေတြ ရဲ ့ ေသြးမဲ့ေသာကူေျပာင္းေရး လမ္းေၾကာင္းတို ့၊ အာဏာ႐ွင္ စနစ္ တစစ ယိုယြင္းလာ ျခင္း တို ့ ဆိုတာေတြ နဲ ့ စားၾကေသာက္ၾက ျငင္းၾကခံုၾကနဲ ့ အေဝးက တိုက္ပြဲကြင္း ကို ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့ ၾကတာလဲၾကာၿပီ။ ကာလအၾကာႀကီးတုန္း က လူထု အသင့္မျဖစ္ေသးဘူး၊ ေတာ္လွန္ေရး အသင့္မျဖစ္ေသး ဘူးဆိုတဲ့ (တကယ္လဲ ဟုတ္ခဲ့တယ္) အေျပာေတြနဲ ့ ေနခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္လူထု လမ္းေပၚထြက္လာေတာ့ လဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသား နဲ ့ ကေယာင္ကတမ္းေျငၾကာခ်က္ေတြ ထုတ္႐ံုကလြဲ လို ့ က်ေနာ္တို ့ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္တို ့ေျပာေနၾကတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး ရင့္မွဲ ့ေနတယ္ ဆိုတဲ့ အေနအထားကို ေရာက္ေနၿပီး။ ခူးဖို ့အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ။ ရင့္မွဲ ့ေနတာကို ပါးစပ္ေလးဟၿပီး ဆက္ၾကည့္ေနရင္ေတာ့ ပုတ္သိုးၿပီး အရည္ေပ်ာ္သြားဖို ့ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။
“မတရား တဲ့ အမိန္ ့ဟူသမွ် တာဝန္အရ ဖီဆန္ၾက” ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပည္သူကို ေျပာသြားတဲ့ စကားစုေလး။ အတုိက္အခံေတြ ရဲ ့ပါးစပ္မွာ၊ စာမ်က္ႏွာေတြ ေပၚမွာ အင္မတန္ ေရပန္းစားတယ္။ ျပည္သူေတြလဲ သိတယ္။ သေဘာေပါက္ေအာင္ လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ အဲဒီစကား ကို ဘယ္လို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမလဲ ေျပာမျပေပးႏိုင္္ခဲ့ဘူး။ လမ္းေပၚမတက္ ပဲ၊ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ မပါပဲ လုပ္လို ့ရတဲ့ အာဏာဖီဆန္ေရး နည္းေတြ ကို ျပမေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ျပည္သူေတြ ေလ့ေလာၾကစည္းပူးၾက တိုက္ပြဲဝင္ၾကလို ့ေအာ္ေနလို ့မရဘူး။ ထမင္းစားၿပီးတာ နဲ ့ ဒီေန ့ေတာ့ ထမင္းမငတ္ဖူးေတာ္ေသးတယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ ့သက္ျပင္းခ်ရ၊ ညဘက္ အိိပ္ယာဝင္ ခ်ိန္မွာလဲ မနက္ျဖန္ စားဝတ္ေနေရး အတြက္ပူပန္ရ ျဖစ္ေနတဲ့ လူေတြက ဘယ္လို စာအုပ္စာတမ္းေတြ ေလ့လာခ်ိန္ရပါ့မလဲ။ က်ေနာ္တုိ ့ေရးေနၾကတဲ့ အင္တာနက္စာမ်က္ ႏွာဆို တာေတာ့ ဘုရားသၡင္ ေလာက္ နီးနီး သူတို ့ဘဝနဲ ့ ့အေဝးၾကီးမွာ။
က်ေနာ္နားလည္သေလာက္ေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးရင့္မွဲ ့တယ္ ဆိုတာဟာ အာဏာ႐ွင္ရဲ ့ သရုပ္မွန္ကို ျပည္သူလူထု အမ်ားစုက သိသြားတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အံတုဖို ့ႀကိဳးစားလာ တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ျပည္သူေတြ လို ခ်င္တာ အာဏာ႐ွင္ မေကာင္းေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ အာဏာ႐ွင္ ရဲ ့ အက်င့္ပ်က္ ခ်စားမႈ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ကို အတြင္းထဲမွာ ေနတဲ့ ျပည္သူေတြ က က်ေနာ္တို ့အားလံုးထက္ ပိုေျပာႏိုင္တယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ျပည္သူေတြလို ခ်င္ေန တာ အာဏာ႐ွင္စနစ္ ကို ဘယ္လိုသုတ္သင္မလဲ ဆိုတဲ့ နည္းလမ္းပဲ။ အဲလိုျပတဲ့ အခါမွာလဲ ေခတ္မွီ႐ံုးခန္းႀကီးေတြ ထဲက စားပြဲႀကီးေတြေပၚထိုင္ရင္း စာတမ္းေတြ လွိမ့္ေရးေနလို ့မရဘူး။ “ဒီလို ဆန္ ့က်င္ရတယ္ ကြ” ဆိုၿပီးျပည္သူ နဲ ့တသားထဲမားမားရပ္ျပဖို ့လိုတယ္။
ျဖစ္စဥ္တစ္ခု ေပၚေပါက္ဖို ့့ ကာလံ၊ ေဒသံ၊ အဂၢံ၊ ဓနံံ ဆိုတာလိုတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးဟာလဲ အဲဒီ အေၾကာင္းတရား ေလးပါးထဲက မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဘူး။ အခ်ိန္ကာလ ကေတာ့ ဒီထက္ပို အခ်ိန္ကိုက္ျဖစ္ဖို ့မ႐ွိဘူး။ စစ္အုပ္စု ကို ျဖဳတ္ခ်ဖို ့အတြက္ကေတာ့ စစ္အုပ္စု ႐ွင္သန္ေနတဲ့ အရပ္မွာ ေတာ္လွန္ေရး ႐ွိဖို ့လိုတယ္။ သံ႐ံုေတြနား လွည့္ပတ္ေအာ္လို ့ နအဖ ျပဳတ္မက်ဘူး။ တျခားေသာ အႀကိဳးစီးပြားေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။ ႏိုင္ငံတကာကို က်ေနာ္တို ့ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနၾကပါတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ အေၾကာင္းတရားအေနနဲ ့ကလဲ ကုန္းေစ်းႏႈန္း တက္တာ၊ သံဃာေတြ အသတ္ခံရတာ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ဖမ္းစီး ႏွိပ္စက္ခံရတာ၊ အမ်ိဳးေကာင္း သမီးေတြ မုဒိန္းက်င့္ခံရတာ၊ ရြာေတြမီး႐ိႈ ့ခံရတာ၊ စတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ဆက္ေရးရရင္ စာအုပ္ထူတစ္အုပ္ျဖစ္သြား ႏိုင္တယ္။ ဓနံ လိုေခၚတဲ့ ေငြးေၾကး ဆိုတာကေတာ့ လူထုခ်စ္ရင္ ထမင္းမငတ္ဘူး။ လူထုအေနနဲ ့ေဒၚလာသိန္းခ်ီအကုန္ အက်ခံ ျပီး ကားေတြ၊ ႐ံုးခန္းေတြ ၊ ေနစရာ အေဆာင္အေယာင္ေတြ ငွားမေပးႏိုင္ဘူးေပါ့။
ညီညြတ္ေရး ၊ ရန္ပံုေငြ၊ လံုျခံဳေရးေကာင္စီ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ စတဲ့ ေတာဆင္ခမည္း လို အေၾကာင္း ျပခ်က္ေတြ နဲ ့ေတာ္လွန္ေရးသက္႐ွည္ေနၾကဦးမွာလား။ ကြ်န္တို ့ေခါင္းကို ႐ိုက္ခြဲေနတဲ့လက္ကို အၾကမ္းဖက္သမား သမုတ္ခံရမွာေၾကာက္တဲ့ စိတ္တစ္ခုထဲ နဲ ့ မခုခံၾကေတာ့ဘူးလား။ ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္မွာလဲ ဆိုတဲ့ အေမးနဲ ့ကြ်န္တို ့ကိုကြ်န္ေတာ့တို ့ ဆက္ဝွက္ထားၾက ဦးမလား။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လဲ National Figure တစ္ေယာက္အေန နဲ ့ပဲ ရပ္တည္ေပး ႏိုင္မယ္။ ေ႐ွ ့ထြက္ၿပီး ဦးေဆာင္ခြင့္ ဘယ္လို မွမရဘူး။ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေတြ လဲ ေထာင္ႏွစ္႐ွည္ အခ်ခံဖို ့ သူတို ့ နရသိမ္ေတြထဲမွာ။ ဂမ္ဘာရီနဲ ့ကုလသမဂၢဆိုတာလဲ စစ္အုပ္စု နားကပ္ဖို ့မေျပာနဲ ့ တ႐ုတ္ နဲ ့ကုလား ဆိုတဲ့ စစ္အုပ္စုရဲ ့တျခားေသာ တံခါးေတြကို ေတာင္ မဖြင့္ႏိုင္႐ွာဘူး။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကလဲ စကားကုန္ေျပာ သြားၿပီ “အဆိုုးဆံုး အတြက္ျပင္ဆင္ ၾကေတာ့” တဲ့။ သူပုန္ထၾကမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ က်ေနာ္တို ့ ေနာက္ထပ္မ်ိဳးဆက္ေတြ ႐ွင္သန္ဖို ့ အတြက္ ကိုယ္အေလာင္း စင္ကို ျပင္ဖို ့အခ်ိန္တန္္ၿပီ။ နအဖ ဟာ က်ေနာ္တို ့ကို ရန္သူလို ့ သေဘာထားသလို က်ေနာ္တို ့ကလဲ နအဖကို ရန္သူလို ့ျမင္ဖို ့ ေကာင္းၿပီ။ ၫိွႏိႈင္းေရး ဆိုတာလဲ RM ကို အသက္သြင္းဖို ့ အခ်ိန္ခိုးထားတဲ့ ပံုျပင္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာသေဘာေပါက္ ၾကၿပီးျဖစ္တယ္။ လိုအပ္သေလာက္ မထိေရာက္တဲ့ စီပြားေရး ပိတ္စို ့မႈေတြ ၊ အစည္းေဝးပြဲေတြ လဲ ေမွ်ာ္လင့္မေနနဲ ့ေတာ့။ မဖြင့္ေသးတဲ့ ထီလက္မွတ္လို ့သေဘာထားၿပီး ကိုယ့္ လြတ္ေျမာက္ မႈကိုကိုယ္ ႐ွာၾကဖို ့အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ တန္ခိုး႐ွင္ေတြ ၊ မင္းေလာင္းေတြ ၊ ကယ္တင္႐ွင္ေတြ ေမွ်ာ္ေနမဲ့ အစား ကိုယ့္ေျခကိုယ့္လက္နဲ ့ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ ေထာင့္က ေတာ္လွန္ေရးကို စရေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္။
အၾကမ္းလဲ မဖက္ အၾကမ္းဖက္လဲ မခံတဲ့ ေျမပၚတိုက္ပြဲေတြ ေဖာ္ထုတ္ၾကစို ့။
လက္႐ံုရည္အားေကာင္း သူေတြ က လက္နက္စြဲၿပီးတိုက္ၾကစို ့။
က်ေနာ္တို ့ ႏွလံုးေသြးေတြ နဲ ့ မ်ိဳးဆက္တိုင္းရဲ ့ ရင္ဘတ္ေပၚက စစ္ဖိနပ္ရာ ေတြ ကို ေဆးၾကစို ့။
က်ဆံုးသြားသူေတြရဲ ့အလာင္းကို အကာအကြယ္ယူ ၊ အေလာင္းေပၚေလာင္းဆင့္ နင္းတက္ရင္း စစ္အာဏာရွင္ကို ပုလႅင္ေပၚက တြန္းခ်စို ့။
နအဖ နဲ ့တကြ ေတြေဝေနသူ အားလံုး ကို ရာဇသံ ေပးၾကစို ့။
ပုဂၢိဳလ္ေရး အႀကိတ္အခဲ ႐ွိသူေတြေတာင္ ရန္သူကို အတူလက္တြဲ တိုက္တဲ့အခါ ရင္ခ်င္းအပ္၊ ေက်ာခ်င္းကပ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး စစ္မ်က္ႏွာကို ဖြင့္လိုက္တာနဲ ့ နည္းနာအမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ ့ ကြဲၿပားေနတဲ့ အုပ္စုေတြ အကုန္လံုး တသံထဲထြက္လာပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို ့ အားလံုး ေျခလွမ္းေတြ မတူေပမဲ့ လမ္းကေတာ့ ဒီတစ္ခုထဲ မဟုတ္လား။အနာဂတ္ကို သန္ ့စင္ႏိုင္ဖို ့ ၾကိဳးစားရင္ က်ေနာ္တို ့က်ဆံုးသြားတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ က်ေနာ္ တို ့တတ္ႏိုင္သမွ် တန္းကုန္ေအာင္လုပ္သြား တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ ့ေသခြင့္ရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဒီတိုင္းဆက္ေန သြား လို ့ ကေတာ့ မတရား မႈကို သိၿပီး အံမတုႏိုင္တဲ့ လူဟာ မသိလို ့ မတရားခံေနရတဲ့ လူေတြ ထက္ ပို ႐ွက္ဖို ့ေကာင္းတယ္။ စစ္အုပ္စု လက္ထက္တိုက္ပြဲေတြ မွာအသက္ေပးသြား တဲ့ လူေတြ အားလံုးက က်ေနာ္တို ့ကို ရယ္ေမာေနေတာ့မယ္။ မည္သို ့ပင္ျဖစ္ေစ က်ေနာ္ ကေတာ့ အြန္လိႈင္းစာမ်က္ႏွာေတြ ေပၚကပဲ ရာဇသံေပး ႏိုင္တဲ့ ေကာင္ပါ။
တကယ့္ စစ္ေျမျပင္အတြက္ေတာ့ ဘယ္သူ စၿပီး ရာဇသံေပးမလဲ။ ၾကည့္မယ္။
မိုးထက္ေန