နာဂစ္

က်ဳပ္နာမည္က ဖိုးေတ။ က်ဳပ္တို ့ ေနတဲ့ ရြာနာမည္က ျပင္စလူရြာတဲ့ အရင္ကေတာ့ လပြတၱာျမိဳ ့နယ္ထဲက ရြာငယ္ေလးေပါ့။ အခုဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ က်ဳပ္တို ့ရြာက စပါးက လဲ လြတ္ျဖစ္ ေရလုပ္ငန္းကလဲ လြတ္ေကာင္းဆိုေတာ့ ျမိဳ ့နယ္ အဆင့္ျဖစ္တယ္ဆိုလာ ဘာဆိုလား ဒါေတြေတာ့ က်ဳပ္သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ က်ဳပ္ကို တိုင္းကလဲ အခ်ိန္႐ွိလယ္ထဲ ဆင္းလိုက္၊ ဆားကြင္းသြားလိုက္၊ အစုယူျပီး အငွားခ်ထားတဲ့ ငါးဖမ္းေလွေေတြ ဆီက ေငြသြားေကာက္ လိုက္စာရင္း႐ွင္းလိုက္။ ပိုတဲ့ အခ်ိန္ေလး မွာ က်ဳပ္မိသားစု နဲ ့ ေနလိုက္နဲ ့ ရပ္ေရး႐ြာေရး လဲ သိပ္မသိပါဘူး။ အေပၚျဖဴ ေအာက္စိမ္းဝတ္ျပီး တိုက္ပံုတကားကား နဲ ့ ေက်ာင္းဆရာ ဂိုက္စေဘာက္ဖမ္းေနတဲ့ ကိုစိန္သန္းတို ့ လူစုေတြနဲ ့မပတ္သက္ခ်င္တာလဲ ပါ တာေပါ့ဗ်ာ။

တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ေရာ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအးေရာ ဒီရြာဇာတိေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္က အညာက မေကြးတိုင္းထဲက ဆီမီခံုဆိုတဲ့ ႐ြာက။ က်ဳပ္ မိန္မ ကေတာ့ ဘယ္မယ္ေမြးတယ္ ရယ္ မသိဘူး။ ေမးလဲ ေမးမၾကည့္ဖူးပါဘူးေသခ်ာ။ က်ဳပ္တို ့ေတြ ့တာကေတာ့ ဧရာဝတီတိုင္း ေရတပ္စခန္း ႒ာနခ်ဳပ္မွာ ။ အဲဒီတုန္းက သူက ဆရာၾကီးသမီး ၊ က်ဳပ္က ၁၀ တန္းႏွစ္ခါက် လို ့ အိမ္ကထြက္ေျပးလာျပီး လုပ္စရာမ႐ွိလို ့ စစ္ထဲလိုက္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ အသစ္စက္စက္။ ႐ုပ္႐ွင္ ေတြ ျပဇာတ္ေတြ ထဲကလိုေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ႏႈတ္ခမ္းပဲျခင္း မီးမႈတ္ခဲ့တာ ဆိုပါ ေတာ့။ သူအထြာနဲ ့သူေတာ့ရင္ခုန္ဖို ့ေကာင္းတဲ့၊ ၾကည္ႏူးဖို ့ေကာင္းတဲ့ ျပႆနာေလး ေတြ မကင္းခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္း က က်ဳပ္မိန္းမ ျဖစ္မဲ့ မိေအးက ဥပေဒ အေဝးသင္ ပထမႏွစ္။ က်ဳပ္ေယာကၡမေတြ အေနနဲ ့ကလဲ အခ်ိန္တန္ ဘြဲေလးဘာေလးရ ျပီးေတာ့ အရာ႐ွိ တစ္ေယာက္နဲ ့ေပးစားဆိုတဲ့ အိမ္မက္ေတြ ႐ွိတာေပါ။ က်ဳပ္က ဆရာၾကီးကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ဆယ္တန္းေအာင္ေအာင္ေျဖမယ္ စစ္သက္ျပည့္တာနဲ ့ဗိုလ္သင္တန္း တက္ခြင့္ရေအာင္ လုပ္ပါ့မယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ေဆာက္ျဖစ္မွ ေက်ာင္းဒါယကာ ျဖစ္မဲ့ က်ဳပ္ နဲ ့ဘယ္သေဘာတူမလဲ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအး က ေခါင္းမာမာ နဲ ့ ဖိုးေတ နဲ ့မေပးစားရင္ ေက်ာင္းဆက္မတတ္ပဲ ခရစ္ယန္ သီလ႐ွင္ အျပီးလုပ္ေတာ့ မယ္ ဆိုတဲ့ စကား ေတြ ေနာက္မွာ မွ လက္ထပ္ခြင္တင္ ျပီး အိမ္ေထာင္သည္ ဘဝ ေရာက္ခဲ့ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။

အစေတာ့ တပ္ကေပးတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္လိုင္း မွာေန၊ တပ္ကေပးတဲ့ ရိကၡာစား ၊ တပ္ကေပး တဲ့ လစာသံုးရင္း ေနလာတာ သမင္ေမြးရင္က်ားစားရင္ ဆိုသလိုပါပဲ။ စုမိေဆာင္းမိလဲ မ႐ွိ။ က်ဳပ္လဲ ဆယ္တန္း ျပန္မေျဖႏိုင္၊ က်ဳပ္မိန္းမလဲ ေက်ာင္းဆက္မတတ္ႏိုင္ ျဖစ္လာပါေလေရာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာသာျခားေတြ နဲ ့ယူျပီး ရာထူးေတာ္ေတာ္နဲ ့မတတ္ေနရာေတာ္ေတာ္နဲ ့ မရတဲ့ အရာ႐ွိေတြ ကိုၾကည့္ျပီး ေသြးလန္ ့လာတာကတစ္ေၾကာင္း၊ က်ဳပ္ကိုတိုင္ အၾကံအဖန္ မလုပ္တတ္တာ ကတစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ္နဲ ့႐ြယ္တူ အရာ႐ွိကန္ေတာ္ေတြ ၊ ဆရာၾကီး ကေတာ္ ေတြ သားသမီးေတြနဲ ့ယွဥ္ရင္ က်ဳပ္မိန္းမ မ်က္ႏွာငယ္တာက တစ္ေၾကာင္း ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္း ေတြ ေၾကာင့္ ေဆးပင္စင္ ( တပ္ထဲမွာေတာ့ အ႐ူးလက္မွတ္ေခၚတာေပါ့) ရေအာင္ အၾကံအဖန္ လုပ္ျပီး ထြက္ခဲ့တယ္။

တပ္ထဲက ထြက္ျပီးခါစေတာ့ ပင္စင္ရတဲ့ ဆုေၾကးေငြေလး နဲ ့ လင္ကိုမယား ႏွစ္ေယာက္ ပုသိမ္ျမိဳ ့ေပၚမွာအိမ္ေလး တစ္လံုးငွားေန။ က်ဳပ္ကလဲ ႐ြာအနီးအနား မွာ စပါးပြဲစားလုပ္၊ ဆားပြဲစား လုပ္ရင္း နဲ ့ ေနလာလိုက္တာ က်ဳပ္မိန္မ ဘြဲ ့ရတဲ့ အထိဆိုပါေတာ့။ မိန္းမဘြဲရ ျပီးလို ့ ေ႐ွ ့ေနလုပ္စားဖို ့ကလဲ ခ်ိန္ဘာဆင္ဖို ့ဆရာေမြးဆရာ ပိုက္ဆံကလဲ မ႐ွိ။ ေနာက္ ဒိုင္ေတြ ပြဲ႐ံုေတြကလဲ ႐ြာေတြ အထိဆင္းေကာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို ့လို ပြဲစားေတြမယ္ ေနာက္ပိုင္း သိပ္အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး ။ မိေအး ေနာက္ဆံုးႏွစ္တက္ေနတုန္း ကေတာင္ ပိုက္ဆံျပတ္လို ့ ပုသိမ္သေဘၤာဆိပ္မွာ ညဘက္ ပုတ္ျပတ္နဲ ့ကုန္တင္ကုန္ခ် သြားလုပ္ရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္။ အဲဒီကေန ငါ့ဝမ္းပူ ဆာမေနသာဆိုတဲ့ အတိုင္း တျခားပြဲစား အေပါင္းအသင္း ေတြ ကတဆင့္ ခ်ဲ လက္ခြဲေရာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တဲ့အထိေရာက္ေရာ။ အဲဒီအလုပ္က အဆင္လဲ ေျပပါတယ္။ ေငြလဲ ဝင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတြ ့သမွ် လူဆရာေခၚရ ။ ဟိုလူေၾကာက္ရ ဒီလူေၾကာက္ရနဲ ့ စိတ္ပ်က္ဖို ့ေတာင္ အလြန္ေကာင္းတာ ကလား။ ေနာက္ဆံုး မိေအး ဘြဲဝတ္႐ံုၾကီး တစ္ကားကား နဲ ့ ဘြဲတက္ယူတဲ့ ေန ့ျပီးေတာ့ ေနာက္ေန ့ထင္တာပဲ က်ဳပ္တို ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိသမွ်ေလး ပိုက္ျပီး ေရၾကည္ရာ မ်က္နုရာမွာ လယ္ေလးေခ်ာင္းေလး ရသေလာက္ဝယ္ ျပီး လုပ္ဖို ့ ေနာက္ အသက္သိပ္မရခင္ ကေလးယူဖို ့တိုင္ပင္ ျပီးတဲ့ေနာက္ ပြဲစားလုပ္တုန္း က အဆက္အသြယ္ေတြ နဲ ့ အခုေနတဲ့ ျပင္စလူ ဆိုတဲ့ ႐ြာေလး ကို ေရာက္လာ တာ အခု ဆို သမီးက ၁၀ ႏွစ္ သားအငယ္ေလး က ၈ ႏွစ္ ဆိုေတာ့ ၁၂ မိုးေလာက္ ႐ွိထင္ပါ့။

ဒီ႐ြာေျပာင္း ခါစတုန္း ကမ်ားေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေတာသားဆိုေတာ့ ကိုယ္တတ္ႏိုင္ တဲ့ လယ္ေလး ႏွစ္ဧက ေလာက္ေပၚ အငွားကြ်ဲ နဲ ့လုပ္ေနရတာကို ေပ်ာ္လို ့။ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအး ကေတာ့ နည္းနည္းမ်က္ႏွာ ပ်က္ခ်င္တာေပါ့။ ဒီလို နဲ ့ က်ဳပ္ ရဲ ့မိသားစုကို ေကာင္းေကာင္း ထားခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ ့ တြန္းလုပ္တာ ႏွစ္မိုးေလာက္ေန ေတာ့ ကြ်ဲ အပိုင္ျဖစ္လာ တယ္။ လယ္လဲ ၅ ဧက ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ အဲဒီႏွစ္ပဲ သမီးေလး ကိုယ္ဝန္လဲ ရလာတယ္။ မိန္းမက သားဖြားဆရာမနဲ ့ပဲေမြးမယ္လို ့ေျပာေပမဲ့ က်ဳပ္ ကစိုးရိမ္လို ့ပုသိမ္ျမိဳ ့က သားဖြားမီးယပ္ ဆရာဝန္မၾကီး နဲ ့ေသခ်ာက်က်နန ေမြးခဲ့တာပါ။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း သားေလး ေမြး လာ ျပီးေတာ့ စီးပြားေတြ တရိပ္ရိပ္တက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အခုေတာ့ က်ဳပ္မိန္း မ ဦးစီလုပ္ေနတဲ့ ဆားကြင္းေတြ ရယ္ က်ဳပ္ေထာင္ထား တဲ့ ငါးဖမ္းေလွေတြ ရယ္၊ က်ဳပ္လယ္ေတြ ရယ္နဲ ့ ဒီ႐ြာမွာေတာ့ သူေ႒းစာရင္ေပါက္ဆိုပါေတာ့။ ရြာခံလူေတြ ကလဲ က်ဳပ္တို ့မိသားစုကို ခ်စ္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ သေဘာေကာင္းတာ အလႈအတန္း မွာ မေႏွးတာ ရယ္ ဘြဲရပညာတတ္႐ွားတာရယ္ ေပါင္းေတာ့ က်ဳပ္တို ့မိသားစုက ဒီ႐ြာမွာေတာ့ ႐ြာ့မ်က္ႏွာဖုံးမိသာစု ဆိုရင္မမွားဘူးေပါ့ေလ။ တစ္ခု ရယ္ရတာက က်ဳပ္တို ့အိမ္မွာ ကိစၥတစ္ခု နဲ ့ဧည့္သည္ေတြ လာျပီး ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္တို ့စီးပြားတတ္တဲ့ အေၾကာင္း ကို ေရာက္သြားတဲ့ အခါတိုင္း က်ဳပ္မိန္းမ နဲ ့ေျပာရင္ ဘုရားသၡင္အလုိေတာ္အတိုင္းေပါ့ မေအး ရယ္လို ့ေျပာတတ္ ျပီး က်ဳပ္ နဲ ့ဆိုရင္ေတာ့ ကံကံ၏ အက်ိဳးေပါ့ ကိုဖိုးေတ ရာလို ့ေျပာတတ္တဲ့ ဓေလ့ ဒီ႐ြာက က်ဳပ္တို ့မိသားစု နဲ ့ရင္းႏွီးတဲ့ လူေတြမွာ ႐ွိတတ္တာပါပဲ။

ဒီႏွစ္ေတာ့ က်ဳပ္ သားေလးကို ႐ွင္ျပဳျပီး၊ က်ဳပ္သမီးေလးကို နားသမဲ့ ႏွစ္မို ့လား မသိပါဘူး။ အလုပ္တိုင္းက အရင္ႏွစ္ကထက္ပို ျပီးေငြဝင္တာမွ ကေလးေတြထိန္းဖို ့ေခၚထားတဲ့ က်ဳပ္ မိန္းမဘက္က တူမေတာ္တဲ့ကေလးမေလးကိုေတာင္ နားဆြဲေလး လုပ္ေပးထားေသးတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္႐ွိပံုေျပာပါတယ္။ ေျပာရဦးမယ္။ က်ဳပ္နဲ ့မိေအးက ကေလးေတြ မေမြး ခင္ထဲက သူဘာသာ ကိုယ့္ဘာသာ မခြဲပဲ ဘာသာေရး နဲ ့ပတ္သက္တဲ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြ အကုန္လုပ္ေပးဖို ့ သေဘာတူထားခဲ့တယ္။ သူတို ့ၾကီးမွ သူတို ့ၾကိဳက္တဲ့ ဘာသာယူပါေစ ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့။ ဒီတစ္မိုး စပါးေပၚတာ နဲ ့႐ွင္ျပဳနားသပြဲ လုပ္မဲ့အလႈ႐ွင္ေတြ ကလဲမ်ားေတာ့ မိုးမက်ခင္ပဲ အလႈဆိုင္းဝိုင္း အတြက္ စရံသတ္တာတို ့ ၊ ႐ွင္ေလာင္ဝတ္စံုငွားတာတို ့ဆိုတဲ့ ကိစၥေလးေတြ ပုသိမ္ျမိဳ ့ေပၚတတ္လုပ္ျပန္ျပန္လာ ခဲ့တာဗ်ာ။ လူတိုင္းကလဲ က်ဳပ္တို ့ ႏွစ္ေယာက္လုပ္မဲ့ အလႈအတြက္ ထင္ေၾကးအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးလို ့။ ၾကားတာေတာ့ မိေအး ကန္ေတာ့ပြဲ ႐ြက္မ႐ြက္ ေတာင္ ကာလသားေတြ ၾကား အေပ်ာ္တမ္းအေလာင္းအစား လုပ္ၾကတယ္ ဆိုပါ့ပဲ။ မိေအး က လဲ က်ဳပ္မရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြတိုင္း ေခါင္းခုေလး တင္ျပီး ကေတာ့ ပြဲ႐ြက္ဖုိ ့ၾကိတ္က်င့္ေနတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိဟန္ ေဆာင္ေနရတာကို။

အဲဒီေန ့ကေလေတြစထန္ လာေတာ့ က်ဳပ္တို ့ျဖင့္မေၾကာက္ေပါင္။ က်ဳပ္တို ့ျမစ္ဝကြ်န္ေပၚေဒ သ အတြက္က မုန္တိုင္း ဆိုတာအထူးအဆန္းမွ မဟုတ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ အေျခအေနမဟန္မွန္း ကိုယ္ေစာင့္နတ္က ႏိႈးေဆာ္ဟန္တူပါတယ္။ သားရယ္၊ သမီရယ္ မိေအး ရယ္ ၊ မိေအးတူမေလး ရယ္ေခၚျပီး တိုက္ခံအေဆာက္အဦးလဲ ျဖစ္၊ အျမင့္ပိုင္းလဲ ျဖစ္တဲ့ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္းဘက္ကို ထြက္လာလိုက္တာ ကံေကာင္းတယ္ေျပာမလား ကံဆိုးတယ္ေျပာ မလား။ အခ်ိန္ၾကာလာတာ နဲ ့အမွ် မုန္တိုင္းအားေကာင္းလာပံုးမ်ား က်ဳပ္ျဖင့္ကမၻာပ်က္တယ္ ဆိုတာ ဒါပဲ ေနမယ္ လို ့ေတြးမိတယ္။ ကေလးေတြ ရဲ ့ငိုသံေတြ၊ သြပ္မိုးေတြ လြင့္သြားတဲ့ အသံေတြ ၊ တဲျပဳိတဲ့ အသံ၊ အပင္လဲတဲ့ အသံေတြနဲ ့ က်ေနာ္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးဆိုတာ ေတာင္ ဒီေလာက္ေၾကာက္ဖို ့အေကာင္းဆံုး လို ့ထင္မွတ္ ထားတဲ့ ဟာေတြ အားလံုး ရယ္စရာေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္ ေျပာလို ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ တစ္ေလာက လံုးဝုဝုန္းဒိုင္းက်ဲေနတဲ့ ကာလၾကီး အျပီးမွာေတာ့……..
ပထမဆံုး သတိထားမိတာ ဆာေလာင္လို ့ငိုေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ရဲ ့အသံ။ ျပီးေတာ့ မိေအး ရဲ ့ “မုန္တိုင္းရဲ ့အေပၚမွာ ဘုရားသၡင္႐ွိပါတယ္၊ သခင့္လက္ထဲ့မွာ က်မတို ့ဘဝကို အပ္ႏွံထားပါတယ္ အာမင္” ဆိုတဲ့ အသံ ။ အဲဒီအသံေတြ ရဲ ့ေနာက္မွာ စိုးရိမ္စြာ ၾကည့္လိုက္မိ တာ သမီးနဲ ့သား ၊ ျပီးေတာ့ မယ္ေအးတူမ။ သမီးနဲ ့သားကို ေငးေၾကာင္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ ေအာက္မွာ ေျခာက္ေသြ ့ေနတဲ့ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေတြ နဲ ့အတူေတြ ့လိုက္ရလို ့စိတ္ေအး ရေပမဲ့ မိေအး တူမေလးကိုေတာ့ မေတြ ့ဘူး။ အေျခအေနျငိမ္သက္ စျပဳတာနဲ ့ က်ဳပ္တို ့လဲ အိမ္ျပန္ၾကမယ္ဆိုျပီး ကေလးေတြကို မိေအးတစ္ေယာက္ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ လက္ဆြဲ ျပီး ထြက္အလာမွာ လဲ က်ေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီး အဲဒီေအာက္မွာ လူေသေကာင္ေတြ ။ ခ်က္ျခင္းပဲ မိေအး နဲ ့ကေလးေတြ ကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း မွာ ဆက္ေနခဲ့ဖို ့မွာရင္း အိမ္႐ွိရာကို က်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္အိမ္ဘယ္မွာလဲ ဆိုတဲ့ အေမး ကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ ျပန္မေျဖေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသသြားထက္လူေတြ နဲ ့ ယွဥ္ရင္ေတာ့ က်ဳပ္ တို ့မိသားစုကေတာ္ေသးတယ္ဆို္ရမွာေပါ့။

က်ဳပ္လိုပဲ လူအမ်ားစုလဲ သူတို ့အိမ္ေတြ ကို ႐ွာမေတြ ေတာ့ဘူး။ အိမ္ေတြေနရာမွာ ေရျပင္ၾကီးေဖြး လို ့ ။ အဲဒီရက္မွာေတာ့ ဘုန္းၾကီးက မွ်ေကြ်းတဲ့ အစားေလးေတြ ပဲ အားလံုးမွ် စား ရင္း က်ဳပ္တို ့အားလံုးေနၾကရတာေပါ့။ က်ဳပ္လို ေတာကတက္လာတဲ့လူ စစ္သားလူထြက္ အတြက္ အေရးမၾကီးေပမဲ့ မိေအး နဲ ့ကေလးေတြ အခုလိုစားေနရတာ ၾကည့္ျပီးက်ဳပ္ေတာ့ လံုးလံုးစိတ္မေကာင္းဘူး။ အဲဒီ အိပ္မက္ဆိုးၾကီး အျပီးႏွစ္ရက္သံုးရက္႐ွိေတာ့ ရန္ကုန္က လူေတြေရာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို ့ ဆီေရာက္လာတဲ့ အခါ ေရဘူးနည္းနည္းနဲ ့ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုတ္ တစ္ထုတ္စီလား မသိဘူး ေပးႏိုင္တာကလြဲလို ့ ဘာမွလဲ လုပ္မေပးႏိုင္ ခဲ့ဘူး။ က်ဳပ္ သမီးနဲ ့သား ေမာင္ႏွစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကလဲ အလႈက်ေတာ့၊ အလႈေရာက္ရင္ စိုတဲ့ စကား ကို ႐ြယ္တူကေလး ေတြၾကားမွာ ေျပာေနဆိုေနတုန္း။ အဲဒီအသံၾကားတိုင္း က်ဳပ္ ႏွလံုးသား ကို အပ္နဲ ့ဆြသလိုပါပဲ။ အဲလိုအခ်ိန္မ်ိဳး မွာ မိေအး အနား႐ွိလုိ ့ လွမ္းၾကည့္မိျပန္ ရင္လဲ မလိုအပ္ပဲ မ်က္လံုးပုတ္ခပ္ပုတ္ခပ္ လုပ္တာကို သတိထားမိတယ္။ က်ဳပ္တို ့ အိမ္အေျခ အေန ၊ လယ္အေျခအေန ၊ ကြ်ဲ ေတြ ရဲ ့အေျခအေန ၊ဆားကြင္းအေျခအေန၊ ငါးဖမ္းေလွေတြ ရဲ ့အေျခအေနကို က်ဳပ္နဲ ့ မိေအး ၾကား မေျပာျဖစ္ေအာင္ သတိထားေနတာလဲ သိသာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိပ္မက္ဆိုးမက္တဲ့ ေန ့ကတည္းက ဒီေန ့အထိဝတ္ထား တဲ့ အဝတ္ေတြ က က်ဳပ္တို ့ မိသားစု သာမက ဒီေနရာ မွာ ႐ွိေနတဲ့ မိသားစု ေတြ ရဲ ့ အေျခအေနကို ေျပာျပေနသလိုပါပဲ။

တျဖည္းျဖည္း နဲ ့ေစတနာ႐ွင္ေတြ ပိုပိုေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္ အတြက္ အဝတ္အစားေလး ေလးေတြ ရလာတယ္။ စားစရာေတြ နည္းနည္းပါးပါးရလာတယ္။ ျမဳိ ့ေပၚေတြမွာလို ေတာ့ တာတာဆီးတာ မ်ိဳး ေတြ မ႐ွိေပမဲ့ နည္းနည္း လူလည္က်တဲ့ အပိုင္းေတြ ေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ေလ။ အလႈ႐ွင္ေတြ ကလဲ ေစတနာေကာင္းၾကပါတယ္ ေရလမ္းခရီးကို လဲ သက္စြန္ ့ဆံဖ်ားလာၾက တယ္။ အာဏာပိုင္ေတြ ရဲ ့ၫိႈျငင္မႈ ကိုခံျပီးေတာ့လဲ လာၾကတယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ေတာ့ ေျပာတယ္ အေမရိကန္ တို ့ျပင္သစ္တို ့က သေဘၤာၾကီးေတြ ေရာက္ေနျပီ ။ မၾကာခင္ က်ဳပ္ တို ့ ရြာေတြ ဆီလာျပီ လိုတာ မွန္သမွ်ကူညီ လိမ့္မယ္လို ့ေျပာတယ္။ က်ဳပ္ ကေတာ့ က်န္တာ ဘာမွ ေပးေပးမေပးပါ ဒီတစ္မိုးအတြက္စားဖို ့ရယ္။ က်ဳပ္လယ္ေတြ ကို စပါးစိုက္လို ့ရေအာင္ ေျမျပင္ေပးျပီး မ်ိဳးစပါးေလး ေပးရင္ကို ေတာ္ပါျပီ။ က်ဳပ္အလကား မယူပါဘူး ဒါေတြကို ျပန္ဆပ္ ဆိုလဲ ဆပ္ပါ့မယ္။ ဒီႏွစ္စပါးေလး စိုက္ေငြေလးတဲ့ အခါမွ ဆားကြင္းေလးကို လူငွားနဲ ့ ျပန္လုပ္ရင္ က်ဳပ္တို ့မိသားတစ္စုေတာ့ ခါးမလွေသးေတာင္ ဝမ္းဝမွာေတာ့ မပူရဘူးေပါ့။

က်ဳပ္တို ့ရြာကို အလႈရွင္အဖြဲ ေတြ ေရာက္လာတယ္ ဆိုေပမဲ့ သြားေရးခက္ေတာ့ ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါနဲ ့က်ဳပ္ ၊ မိေအး ၊ သမီးနဲ ့သား ကိုေခၚျပီး လပြတၱာဘက္ကို အလႈ႐ွင္စက္ေလွ အၾကံဳနဲ ့လိုက္သြားဖို ့ စိတ္ကူးတယ္။ တစ္ဘက္က က်ဳပ္မိသားစု ဝဝလင္လင္ စားရဖို ့ဆိုတဲ့ အတၱစိတ္ကေလး ပါသလို ၊ တဘက္ကလဲ က်ဳပ္တို ့ ေလးေယာက္ ေလ်ာ့သြား ရင္ တျခားလူေတြ ေလးေယာက္စာ ပိုရမယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးေလးလဲ ေတြးမိ ပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းေျပာရရင္ေတာ့ အေမရိကန္ၾကီးေတြ ျပင္သစ္ၾကီးေတြ လာတဲ့အခါ ျမဳိ ့ေပၚကို အရင္လာမယ္ ။ အဲဒီေတာ့ အရင္ဆံုးေတြ ့ရမယ္။ က်ဳပ္လယ္ေတြ ျပင္ဖို ့စပါးစိုက္ ဖို ့ ေစာေစာ လုပ္ႏိုင္မယ္ ထင္တာေပါ့။ မိေအး ကလဲ ဘြဲ ့ေတာင္ရထားတာ ဆိုေတာ့ အေမရိကန္ၾကီးေတြ နဲ ့စကားေျပာႏိုင္ မွာပဲကို။ မိေအး ကို ဖြင့္တိုင္ပင္ေတာ့ လဲ သေဘာတူ တယ္။ ေနာက္ ရြာ ဥကၠ႒ ကိုေျပာေတာ့လဲ ဥကၠ႒ က သြားခ်င္သြားလို ့ေျပာတယ္။ ေနာက္တစ္ ရက္ အလႈရွင္ေတြ ေရာက္လာျပီး စိတ္ကူးကိုေျပာျပေတာ့ သေဘာေကာင္းတဲ့ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူက က်ဳပ္တို ့ကို ေခၚသြားေပးမယ္ ေျပာတယ္။ ေရဆိပ္ ဆင္းခါနီး ကိုစိန္သန္း တို ့ လူအုပ္ က မဲလက္မွတ္ဆိုလား ဘာလားကို တင္တင္စီးစီးနဲ ့ အတင္းလုပ္ခိုင္းလို ့ လက္မွတ္ ထိုးေပးလိုက္ တာ ကလြဲရင္ က်န္တာ အဆင္ေျပတယ္ေျပာရမွာေပါ့။ မဲလက္မွတ္လို ့သာ ေျပာတယ္ သူတို ့ေျပာတဲ့ ပံုက အမွန္ျခစ္ျပီး ၾကိဳတင္မဲ လက္မွတ္ထိုးသြားတဲ့ ။ စိတ္ထဲ ဘဝင္ မက်ေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ မိသားစု အေရးက႐ွိေသးတာကို ။ စကားနဲ ရန္ဆဲေပါ့။

လပြတၱာေရာက္ေတာ့ ျမိဳ ့ထဲ မွာ ေနတာ ထက္ ျမိဳ ့ျပင္ကားလမ္းမွာ သြားေနရင္ပို အဆင္ေျပတယ္ လို ့ အလႈ႐ွင္ေတြ အၾကံေပးတဲ့ အတိုင္း ျမဳိ ့ျပင္ကားလမ္းဘက္ထြက္ခဲ့ တယ္။ အလႈ႐ွင္ေတြ က ေပးခဲ့တဲ့ မိုးကာေလး ကို သံုးျပီး သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ေအာက္ မွာပဲ အျဖစ္တဲေလးထိုးေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန ့မနက္ကစလို ့ လာလိုက္တဲ့ ကားၾကီးကားငယ္ ေတြ ။ တစ္ခ်ိဳ ့ကားေတြကလဲ ရပ္ျပီး ပစၥည္းေတြ ကို စနစ္တက်ေဝတယ္။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့လဲ ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ ပစ္ေပးသြားတာမ်ိဳးေတြ ႐ွိတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရြာမွာထက္စာ ရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို ့ပိုစားရတာအမွန္ပဲ ။ ႏိုင္ငံျခားက လူေတြ ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့လာမလဲ ေတြးလိုက္ အလႈ႐ွင္ေတြ လာရင္ ပစၥည္းေလးေတြ ယူလိုက္နဲ ့လက္႐ွိကိုယ့္အျဖစ္ ကိုယ္ေတာင္ ေမ့ေနတယ္။
တစ္ရက္ေတာ့ မနက္အေစာၾကီး ရဲေတြရယ္ ၊ ကိုစိန္သန္းတို ့လို ျဖဴစိမ္းေကာင္ေတြ ရယ္ ေရာက္လာျပီး က်ဳပ္တို ့မိသားစုကို ဒီမွာေနခြင့္ မရွိဘူး ။ သူတို ့နဲ ့လိုက္ခဲ့ပါ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းကို ပို ့ေပးမယ္ လို ့ေျပာျပီးလာေခၚတယ္။ ဒါနဲ ့က်ဳပ္တို ့မိသားစုလဲ ဝမ္းသာအားရနဲ ့ လိုက္ခဲ့တာေပါ့။ ဟိုလဲေရာက္ေရာ တပ္ထဲတုန္းက ၾကည့္ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားထဲကလို တဲေလး ေတြ တန္းဆီေဆာက္ထားတာကို ေတြ ့ရတယ္။ အထဲမွာလဲ ဒန္အိုးဒန္ခြက္ ဆန္အိတ္ ၊ ဆီစား နဲ ့ အေျခာက္အျခမ္းေတြ ကို ေတြ ့ရတယ္။ ခနတာ ေတာ့ လံုျခံဳမႈရျပီ ဆိုတ့ဲ အသိ ေနာက္ က်ဳပ္ ကေလးေတြေရာ ၊ မိေအး နဲ ့က်ဳပ္ကိုတိုင္ေရာ ကားသံနာေထာင္လိုက္ ပစၥည္းလႈ မဲ့သူေမွ်ာ္လိုက္နဲ ့ ၊ ပစၥည္ေတြ သြားအလႈခံလိုက္ဆို တဲ့ ဘဝကို ၾကည့္ရတာလဲ မျဖစ္လို ့သာရယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ တစ္စက္ကေလးမွ စိတ္ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ဘူး။ အခုလို ဆိုေတာ့ စခန္းက ေဝတဲ့ ရိကၡာသြားထုတ္ရင္ ႏိုင္ငံျခားကလာမဲ့ အကူအညီေတြကို ထိုင္ေစာင့္ယံု ပဲေပါ့။

တစ္ေအာင့္ေနေတာ့ ယဟတ္ယာဥ္သံေတြ ဆူညံျပီး အရာရွိၾကီးေတြ က်ေနာ္တို ့တဲတန္းေတြ ထဲ ဝင္လာတာကို ျမင္ရတယ္။ တပ္ထဲတုန္းကလဲ က်ဳပ္ုက ဓါမေနာက္ပိတ္ေခြ ရိုုး႐ုိးရဲေဘာ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္လို ့ေတာ့လဲ မသိဘူးေပါ့။ က်ဳပ္တို ့တဲေတြဆီ တစ္တဲ့ခ်င္းၾကည့္ ျပီးေတာ့ အားေပးစကားေျပာေပါ့။ က်ဳပ္တို ့လဲ ဝမ္းသာတာေပါ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုလူၾကီး ေတြ လာတယ္ ဆိုေတာ့။ လူၾကီးေတြ ျပန္ထြက္သြားျပီး ခနေနေတာ့ က်ဳပ္တို ့တဲေတြ ဆီကို တာဝန္ခံဆိုတဲ့ လူေတြေရာက္လာျပီး ဆန္အိပ္ေတြ နဲ ့ တျခားစားစာရာေတြကို ျပန္သယ္သြား တယ္။ ပါးစပ္ကလဲ ေရ႐ွည္အတြက္က်ဳပ္တို ့ကေစတနာနဲ ့လုပ္ေပးတာ ဘာညာဆိုတာေတြ ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆန္ႏွစ္ျပည္ရယ္ အေျခာက္အျခမ္းနည္းနည္းရယ္ထဲ့ထားတဲ့ အိပ္ေတြ ကို “ဒါတစ္ပတ္စာ” လို ့ေျပာျပီးေပးတယ္။ ေနာက္ ဘယ္အလႈရွင္ေတြ ဆီကမွလဲ တိုက္႐ိုက္ လက္မခံဖို ့ မ်က္ႏွာထားနဲ ့ေျပာတယ္။

က်ဳပ္ကလဲ တစ္ခုခုဆိုရင္ ျမံဳ မေနတတ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခား ကလူေတြကေရာ ဘယ္ေတာ့ လာမလဲ လို ့ေမးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီမွာ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူက ေဒါနဲ ့မန္နဲ ့ ဘယ္သူ ့ အကူအညီမွ မလိုဘူး ႏိုင္ငံေတာ္က ကူညီႏိုင္တယ္ ဘာညာ နဲ ့ေအာ္ပါေလေရာ။ က်ဳပ္တို ့ ကို မ်ိဳးစပါး ေပးမွာလား ၊ လယ္ေတြျပင္ေပးမွာလား ၊ ေငြေခ်းေပးမွာလား စတဲ့ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ေမးလာေတာ့။ အဲဒီလူလဲ မ်က္ႏွာၾကီးနီရဲလာျပီး ေဒါသတၾကီး ေအာ္ပါေလေရာ။ သူေျပာတဲ့ထဲမွာ ဖား႐ွာ ငါး႐ွာစားတို ့ ၊ ေခ်ာကလက္ မလိုဘူးဆိုတဲ့ အသံေတြ ပဲ ၾကားေနရ တယ္။ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ တိုင္တခ်ိဳ ့ကလြဲျပီးဘာမွ မ႐ွိေတာ့တဲ့ က်ဳပ္တို ့အိမ္။ လူေတြ စြန္ၾကဲတာကို သိမ္ငယ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ နဲ ့ လက္ျဖန္ ့ေတာင္းေနတဲ့ က်ဳပ္ခ်စ္တဲ့ မိေအး နဲ ့ သမီးနဲ ့သား နဲ ့တျခားလူေတြ။ ေနာက္ သမီးနဲ ့သားကို လႈတဲ့ အလႈပြဲ။ ေနာက္ဆံုး ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားက ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသာမွ အဝင္မခံဘူး စာဖို ့မ႐ွိရင္ေတာင္း စား ဆိုတဲ့ အသံ….

က်ဳပ္ကို က်ဳပ္ဘာလုပ္လိုက္မွန္း မသိခင္မွာ အဲဒီေခါင္းေဆာင္လုပ္သူ ရဲ ့ျပဴက်ယ္ေနတဲ့ မ်က္ လံုး က်ဳပ္လက္ႏွစ္ဘက္နဲ ့ သူ ့လည္ပင္း အထိအေတြ ့ကိုပဲ သိေတာ့တယ္။ ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းလို ပဲ က်ဳပ္ေခါင္းနဲ ့ခႏၶာကိုယ္ အႏွံ ့က နာက်င္မႈ ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္လက္ကို ဘယ္ေတာ့ မွ မလြတ္ဘူး။ မုန္တိုင္းက က်ဳပ္တို ့ဆီက ပစၥည္းဥစၥာပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ပဲ လုယူတာ၊ က်ဳပ္လက္ထဲ ကလူ နဲ ့ သူလို လူမ်ိဳးေတြ က က်ဳပ္တို ့ဘဝတစ္ခုလံုးကို လုယူတာ။ က်ဳပ္ သားနဲ ့ သမီးရဲ ့အနာဂတ္ကို ဖ်က္ျပစ္တာ။ က်ဳပ္တို ့တစ္ရြာလံုးကိုဖ်က္ပစ္တာ။ က်ဳပ္နဲ ့ ဘဝတူေတြ ကလဲ ခ်ၾကပါေတာ့လား။ ထမင္းစားရယံုနဲ ့ က်ဳပ္တို ့ဘဝ ရပ္တည္လို ့မွ မရတာ ။ ဘယ္မလဲ လယ္၊ ဘယ္မလဲႏြား၊ ဘယ္မလဲ မ်ိဳးစပါး။ ဘယ္သူေတြ ကေရာ က်ဳပ္တို ့ကို အျမဲလႈေနႏိုင္မလဲ တစ္လလား၊ ဆယ္လလား ၊ တစ္ႏွစ္လား ။ ရဟန္းသံဃာ မဟုတ္ပဲ သူမ်ား လႈတာကို တစ္သက္လံုးထိုင္ စားေနမယ္ဆိုရင္ေရာ က်ဳပ္တို ့ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္မလဲ ။ ဘုရားကြ်န္လား၊ သူဖုန္းစားလား ၊ ဒုကၡိတေတြလား ။ ခ်ၾကပါေတာ့လား က်ဳပ္နဲ ့ ဘဝတူလူေတြရယ္ ။ အစာငတ္မွာ ေၾကာက္ျပီး ဘဝကို အငတ္ခံၾကေတာ့မလို ့လား။ က်ဳပ္ တို ့ လူမ်ိဳးေတြက ခႏၱီပါရမီေကာင္း တာပဲလား၊ သရဲေဘာေၾကာင္တာပဲလား ။ ဓါမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ တဲ့ အခ်ိန္ေတြ သိပ္ၾကာလာခဲ့လို ့လား ။ ေမးခြန္ေတြ ရဲ ့အေျဖကို ႐ွာမေတြ ့ခင္ပဲ က်ဳပ္ေတာ့ အေမွာင္အတိ က်လို ့။ ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရ တာက ဧရာမ သေဘၤာၾကီး ။ မိေအးနဲ ့ ကေလးေတြ လဲ ေပ်ာ္လို ့။

ေလေဘးကယ္ဆယ္ေရး စခန္းထဲမွာ အ႐ႈးတစ္ေယာက္စိတ္ေဖာက္ျပီး ဥကၠ႒ ၾကီး ကို လည္္ပင္းထၫွစ္တာ ေဘးက လူေတြ ဝိုင္းကယ္လို ့ဥကၠ႒ ၾကီး ဘာမွ မျဖစ္တာဆိုတဲ့ သတင္းကို လူေတြ စုမိတိုင္းေျပာတတ္တယ္။ ေနာက္ အလႈရွင္ေတြ နဲ ့ အလႈခံေတြ စုေဝးေနတဲ့ ေနရာတုိင္း မွာ မနက္ျဖန္အတြက္ ဘာမွ စိတ္မပူၾကပါနဲ ့ က်မ အမ်ိဳးသား သေဘၤာေတြ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္မဲ့လူေတြ သြားေခၚေနတယ္လို ့ ငိုတစ္ခါရယ္တလွည့္ ေျပာေနတတ္တဲ့ လူရည္သန္ ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ကိုလူေတြ သတိထားမိလာၾကတယ္။
မိုးထက္ေန